North Island, Νέα Ζηλανδία: Στην καλύτερη ταξιδιωτική χώρα στον κόσμο

North Island, Νέα Ζηλανδία: Στην καλύτερη ταξιδιωτική χώρα στον κόσμο γράφτηκε από Γιάκομπ Λίνα Τζένσεν

Γιατί το Βόρειο Νησί;

Για πολλά χρόνια ονειρευόμουν να έρθω New Zealand. Πολλοί το έχουν αναφέρει ως τον καλύτερο ταξιδιωτικό προορισμό στον κόσμο και ο συνδυασμός ευρωπαϊκού πολιτισμού και εξωγήινης φύσης φαινόταν δελεαστικός.

Το χειμώνα του 2017-18, ολοκλήρωσα το ταξίδι με ένα επόμενο slip in σιωπήhavet μαζί με τον φίλο μου. Έγινε δυόμισι εβδομάδες στο Βόρειο Νησί και τρεις εβδομάδες στο Νότιο Νησί. Αυτή είναι η ιστορία.

Οι περισσότεροι άνθρωποι συνιστούν να αφιερώνετε τον περισσότερο χρόνο σε αυτό Το Νότιο Νησί. Το έκανα και εγώ τότε, αλλά το Βόρειο Νησί ήταν εκπληκτικά ενδιαφέρον.

Το χειρότερο πράγμα για New Zealand είναι η μεγάλη πτήση. Ακόμα και με την καλύτερη σύνδεση, χρειάζονται 26 ώρες, οπότε τραυματίζομαι όταν, αφού φτάσω αργά το βράδυ, ξυπνάω σε ένα ιδιωτικό B&B κοντά στο αεροδρόμιο του uckκλαντ.

Με ένα κόκκινο SsangYong, οδηγώ έξω από το uckκλαντ το μεσημέρι και κατεβαίνω στην εθνική οδό 1. Είναι καλόβολος, και οι άνθρωποι οδηγούν πολύ πολιτισμένα. Στρίβω στο Hovedvej 2 και σύντομα βρίσκομαι σε λοφώδη γεωργική γη με εκτροφή προβάτων και μικρές φιλόξενες φάρμες.

Ο δρόμος γίνεται πιο στενός και οι λόφοι ψηλότερα καθώς κατεβαίνω προς τα κάτω και μπαίνω στο φαράγγι Karangahake. μια ωραία κοιλάδα ποταμού όπου ο ποταμός έχει κοπεί στα βράχια.

Σταματώ στο Waikino, το οποίο στην ακμή του ως πόλη εξόρυξης χαλαζία και χρυσού φιλοξενούσε 700 κατοίκους, είχε δύο σχολεία και μια πλήρως εξοπλισμένη πόλη. Σήμερα είναι κατεστραμμένο, αλλά οι παλιές εγκαταστάσεις έχουν μείνει εν μέρει πίσω, και ο παλιός σιδηρόδρομος στον γκρεμό είναι πλέον ποδηλατόδρομος. Είναι μια ωραία βόλτα στις κρεμαστές γέφυρες, αλλά κάνει ζέστη και είμαι κουρασμένος μετά το ταξίδι, οπότε δεν τα περπατάω όλα.

Πιο κάτω στο δρόμο βρίσκω τους καταρράκτες Owharoa, που είναι ένας μικρός αλλά ωραίος καταρράκτης όπου οι άνθρωποι λούζονται στο καθαρό νερό. Ο δρόμος είναι ακόμα αρκετά ελικοειδής καθώς οδηγώ προς την ακτή και το όρος Maunganui.

Εδώ είναι προφανώς το βράδυ της πόλης, επίσης τις Τρίτες και υπάρχει μια ατμόσφαιρα σερφ και παραλίας. Ο κόσμος μπαίνει σχεδόν με μαγιό και η ατμόσφαιρα είναι χαλαρή.

Το Mount Brewing είναι ένα μπαρ μπύρας με τοπικές μπύρες και ήδη εδώ λαμβάνω μια προειδοποίηση για τις φανταστικές μπύρες που περιμένουν όλο το ταξίδι τόσο στα νότια όσο και στα βόρεια νησιά.

Κάθομαι το ζεστό βράδυ με θέα στο δρόμο και απολαμβάνω να είμαι μακριά από τον κρύο χειμώνα της Δανίας. Ένας μουσικός παίζει κλασικά ροκ ζωντανά, και το κάνει θαυμάσια.

Νιώθω άνετα σε αυτή τη χώρα.

Σε τρεμάμενο, καπνιστικό υπέδαφος στο Βόρειο Νησί

Την επόμενη μέρα βρίσκεται στη Ροτορούα – γνωστή ως ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του Βόρειου νησιού λόγω των ιαματικών πηγών του.

Στο δρόμο περνάει το Te Puke, το οποίο δηλώνει ότι είναι η «πρωτεύουσα των ακτινιδίων» του κόσμου - τίποτα δεν είναι πολύ μεγάλο ή μικρό εδώ. Στους καταρράκτες Okore, μια συλλογή από εκλεκτούς καταρράκτες μέσα στο τροπικό δάσος, αρχίζει να μυρίζει θείο. σημάδι ότι πλησιάζω τη Ροτορούα. Η πόλη και η λίμνη είναι ήδη ορατά από εδώ ψηλά.

Κάνω check in στο Spa Lodge - ένα κακοποιημένο μέρος για σακίδιο στη μέση του κεντρικού δρόμου, αλλά με μια ζεστή αυλή. Το δωμάτιο μυρίζει παλιά χαλιά και πολλή χρήση διαφορετικών ειδών. Η πόλη χαρακτηρίζεται από μια τυπική πόλη εποίκων με χαμηλά σπίτια και χωρίς ιδιαίτερο στυλ. Ωστόσο, είναι ωραίο κάτω από τη λίμνη όπου βλέπω τις πρώτες πισίνες με φούσκες και καπνιστές.

Όλη η πόλη στηρίζεται σε ηφαιστειακό υπέδαφος και ακόμη και στη μέση ιδιωτικών κήπων, συχνά ανεβαίνουν κολόνες ατμού. Βγαίνω με το αυτοκίνητο στο δάσος Whakarewarewa, το οποίο φημίζεται για τα πεύκα του κόκκινου ξύλου.

Έχει γίνει μια «βόλτα στο δέντρο» ανάμεσα στα γιγάντια δέντρα και δεν μπορώ να το αντέξω. Είναι μια ωραία βόλτα εκεί πάνω σε κρεμαστές γέφυρες και με πολλούς μαυροπίνακες που εξηγούν κάθε λογής πράγματα για τα δέντρα που δεν ήξερα.

Ένας τοπικός καλλιτέχνης έφτιαξε λαμπτήρες από βιώσιμα υλικά που κρέμονται στα δέντρα και ανάβουν τη νύχτα. Είμαι σχεδόν ο μόνος εκεί πάνω και παίρνω το χρόνο μου. Κάτω στο επίπεδο του εδάφους είναι ένα πολύ ποικίλο και φυσικό δάσος με πολλές φτέρες και μικρά ρυάκια.

Αργά το βράδυ έρχεται ο καλός μου φίλος Karl και τώρα περνάμε τις επόμενες μέρες μαζί. Πρώτος σταθμός η Wai-O-Puto Thermal Wonderland, η οποία είναι ένα μαγευτικό τοπίο με αδιαμφισβήτητη μυρωδιά θείου. Εδώ υπάρχουν τρύπες καπνίσματος, κρατήρες όπου το τοπίο έχει καταρρεύσει κάτω από την πίεση του νερού και του ατμού και λασπόνερα με λάσπη.

Το σημαντικότερο αξιοθέατο είναι η πισίνα της σαμπάνιας στη μέση, της οποίας το υπερβολικό νερό ρέει στις γύρω επιφάνειες. Το τοπίο είναι μια οργία αποχρώσεων του κίτρινου, του καφέ, του πράσινου και του γαλάζιου από το νερό. Είναι οι διάφορες χημικές ενώσεις που δίνουν το χρώμα.

Το κίτρινο είναι φυσικά θείο, το πράσινο είναι μαγγάνιο, το κόκκινο είναι σίδηρος, κλπ. Είναι πραγματικά μια παλέτα χρωμάτων που διακυβεύονται εδώ, και σε πολλές από τις λίμνες υπάρχουν επίσης αποθέσεις αλατιού στην άκρη. Φαίνεται ελκυστικό, αλλά δεν πρέπει να κάνετε μπάνιο. Το νερό είναι μέχρι 90 μοίρες ζεστό εδώ.

Επόμενος σταθμός ο Te Puie. Υπάρχουν περισσότερες λασπολακκούβες εδώ, αλλά όχι τόσα πολλά χρώματα.

Το κορυφαίο αξιοθέατο είναι οι δύο θερμοπίδακες που λέγεται ότι εκρήγνυνται πολλές φορές την ώρα, αλλά τώρα φαίνεται να εκρήγνυνται συνεχώς. Υπάρχει κίνηση σε αυτό, και βραχείς αν πλησιάσεις.

Κρασί, κρασί, κρασί στο βόρειο νησί της Νέας Ζηλανδίας

Έχουμε σκεφτεί αρκετές διαδρομές προς το νότο, αλλά αποφασίζουμε για τη βόλτα στο τροπικό δάσος στο Te Urewera και δεν θα το μετανιώσουμε, παρόλο που είναι μεγάλη βόλτα.

Η βόλτα αρχικά περνά μέσα από χωράφια, αλλά η διασκέδαση σύντομα αρχίζει.

Εδώ υπάρχουν άγριες στροφές και ανεβοκατεβαίνει μέσα από ένα υπέροχο τροπικό δάσος με ποτάμια, καταρράκτες και πρώτα απ 'όλα άγρια ​​δέντρα. Τα όμορφα τοπία εδώ στο Βόρειο Νησί συνεχίζουν μέχρι την πόλη του Χέιστινγκς, η οποία μαζί με τον Νάπιερ αποτελούν μια από τις πιο γνωστές περιοχές κρασιού της Νέας Ζηλανδίας, τον κόλπο Hawkes.

Η πρώτη στάση είναι πολύ κατάλληλη για ένα συνδυασμένο ζυθοποιείο και οινοποιείο. Το Abbey Winery είναι ένα όμορφο παλιό ανακατασκευασμένο κτήριο εκκλησιών με μικροζυθοποιία δίπλα. Εδώ είναι υπέροχο καλοκαιρινό που περιβάλλεται από αμπελώνες και αμπέλια λυκίσκου. Εδώ είναι άνετο και οι ντόπιοι κάνουν βόλτα με ποδήλατο ή σε πάρτυ εργένη και γευματίζουν εδώ.

Το επόμενο βράδυ διανυκτερεύουμε στο Napier ακριβώς δίπλα στο νερό. Έγινε ένας τεράστιος σεισμός το 1931, όπου το μεγαλύτερο μέρος της πόλης καταστράφηκε. Το κέντρο της πόλης ανοικοδομήθηκε τότε αρτ ντεκό - το στυλ της εποχής - και αυτό σημαίνει ότι ο Napier, μαζί με την παραλία του Μαϊάμι, είναι η κορυφαία πρωτεύουσα του αρ ντεκό στον κόσμο. Η πόλη στεγάζει επίσης το Εθνικό Ενυδρείο της Νέας Ζηλανδίας, το οποίο έχει μπλε πιγκουίνους, μια σήραγγα του ωκεανού με καρχαρίες και ακτίνες και ωραία τροπικά ψάρια.

Έξω από το Napier βρίσκεται το Gimblett Gravels, το οποίο έχει γίνει μια πολύ γνωστή περιοχή κρασιού τα τελευταία χρόνια. Η περιοχή επηρεάστηκε σοβαρά από τον σεισμό το 1931, όταν ολόκληρο το τοπίο μετακινήθηκε και πολλή γη μετατράπηκε. Τα ποτάμια άλλαξαν πορεία, έτσι ώστε η καλύτερη περιοχή με το πολύ μεταλλικό χώμα βρίσκεται ανάμεσα σε δύο ρέματα που προστατεύονται από μια μεγάλη κορυφογραμμή.

Μόλις πριν από 40 χρόνια δεν υπήρχαν αμπέλια εδώ, αλλά από τότε έχει γίνει ισχυρό και υπάρχει ένα ρήγμα γύρω από τη γη. Κάθε οινοποιείο έχει πολλά διαφορετικά μικρά χωράφια, όπως στις μεγάλες περιοχές της Γαλλίας, όπου μοιράζεστε τα καλύτερα χωράφια Grand Cru.

Επισκεπτόμαστε το παλαιότερο και πιο διάσημο μέρος, το Mission Estate, το οποίο είναι το παλαιότερο οινοποιείο της Νέας Ζηλανδίας και ιδρύθηκε από μοναχούς το 1851. Είναι ένα κλασικό μέρος με παλιά σαλόνια με βελανιδιές και εξαιρετικές αντίκες.

Ούτε το κρασί δεν χάνει τίποτα, και η εξυπηρέτηση είναι επίσημη και άψογη. Εδώ είναι ωραίο και μια ατμόσφαιρα του κόσμου του χθες, όπως το έχω βρει και σε αμπελώνες στη Χιλή.

It'sρθε η ώρα για τον Καρλ να επιστρέψει σπίτι στο κρύο μετά από μερικές υπέροχες μέρες μαζί. Οδηγώ νότια μέσω του Norsewood, μιας παλιάς Νορβηγικής εποικιστικής πόλης που καλλιεργεί το σκανδιναβικό παρελθόν της με εκκλησίες, εργαστήρια και γενικά μια λατρεία του Βορρά. Εδώ είναι ζεστό και ήσυχο και μόνο λίγοι ηλικιωμένοι σε περιοδεία.

Νοτιότερα, είναι λιγότερο ενδιαφέρον στη δήθεν Δανέζικη πόλη Dannevirke, η οποία έχει μόνο έναν δανέζικο μύλο στον κεντρικό δρόμο και μια πινακίδα της πόλης με αντίγραφο του Harald Blåtand, ως μαρτυρία για μια πιθανή δανική σύνδεση. Η ίδια η πόλη είναι σκλαβωμένη. ένας μακρύς κεντρικός δρόμος που περιβάλλεται από κατοικημένους δρόμους και οδηγώ γρήγορα.

Επόμενος σταθμός μου είναι το Martinborough, μια διάσημη μικρή περιοχή κρασιού. Μένω στο Margrain Vineyard Estate. Μπορώ να δοκιμάσω τα κρασιά τους καθώς και να επισκεφτώ δύο άλλα μέρη, το Ata Rangi και το Luna Estate.

Περπατάω στο σπίτι μέσα από αμπελώνες ένα όμορφο καλοκαιρινό βράδυ με μυρωδιές και ζεστό αέρα και απολαμβάνω ένα ελαφρώς μεθυσμένο ποτό στο σπίτι στο πολύ ωραίο δωμάτιο – το πιο όμορφο όλου του ταξιδιού.

Είναι όμορφα εδώ ανάμεσα στον μαύρο νότιο έναστρο ουρανό και τους αμπελώνες.

Wellington - μια από τις πιο φιλικές πρωτεύουσες του κόσμου

Το επόμενο πρωί βγαίνω με το αυτοκίνητο στο Cape Palliser Lighthouse στη νοτιοανατολική ακτή του βόρειου νησιού.

Είναι μια από τις καλύτερες διαδρομές ολόκληρου του ταξιδιού μέσα από χωράφια και ανθισμένες άκρες τάφρων με κίτρινα λουλούδια με το ξινόγλυκο άρωμα που λατρεύω, που μου θυμίζει Δανέζικα χωράφια ελαιοκράμβης και αγριολούλουδα.

Ο ίδιος ο φάρος είναι προσβάσιμος από μια απότομη σκάλα, και εδώ υπάρχει μια ωραία θέα. Ένας πολύ κλασικός ερυθρόλευκος ριγέ φάρος που μου θυμίζει havetπεριπέτειες, ναυάγια και πειρατές, ακόμα κι αν είναι μια ήρεμη και καλοκαιρινή μέρα.

Το Wellington βρίσκεται σε όμορφη τοποθεσία στο νότιο άκρο του Βόρειου Νησιού και αποδεικνύεται μια ζεστή πόλη, σε όμορφη τοποθεσία δίπλα στο νερό και με όμορφους δρόμους και ενδιαφέροντα μουσεία, εκτός από έναν όμορφο βοτανικό κήπο.

Η πόλη προσφέρει επίσης εξαιρετικές μικροζυθοποιίες. Το Fork and Brewer έχει τις καλύτερες μπύρες εν κινήσει με μπαρ στον τελευταίο όροφο ακριβώς στο κέντρο της πόλης.

Το Garage Project βρίσκεται σε ένα βενζινάδικο που δεν χρησιμοποιείται, όπου τα χαριτωμένα κορίτσια χίπι με αφήνουν να δοκιμάσω όλη την μπύρα. Στη συνέχεια πηγαίνει προς τη βρύση τους όπου πίνω αυτά που δεν έχω δοκιμάσει. Εδώ συναντώ ένα γοητευτικό ζευγάρι Kiwi-Irish. Δίνουμε πολλούς γύρους ο ένας στον άλλο με λίγο ή πολύ περίεργες μπύρες. Το ωραιότερο βράδυ του ταξιδιού, αλλά έχει ως αποτέλεσμα η επόμενη μέρα να είναι λίγο άβολη…

Καθώς βγαίνω από το Ουέλινγκτον την επόμενη μέρα, βλέπω το όρος Βικτώρια με τους υπέροχους Βοτανικούς Κήπους, μετά τον οποίο βρίσκομαι μέσα στο Κοινοβούλιο για να παρακολουθήσω μια μικρή συζήτηση. πρεπει να εισαι πολιτικος...

Έξω στην ακτή, περνάω τη νύχτα σε ένα ακατάστατο παραθαλάσσιο ξενοδοχείο, το Barnacles Seaside Inn, που πρέπει να ήταν φανταχτερό τη δεκαετία του 'XNUMX. Αλλά εδώ είναι άνετο και φθηνό.

Mount Doom - στη μέση του Βόρειου Νησιού

Πηγαίνει από τη νοτιοδυτική ακτή στη χώρα. Παίρνω τη διαδρομή ποταμού Wanganui, που είναι ένας μακρύς χωματόδρομος πάνω σε ένα ωραίο ποτάμι. Ο σημερινός προορισμός είναι το Tongariro με όμορφα αλπικά τοπία και θέα στο σβησμένο ηφαίστειο που έχει γίνει γνωστό και ως «Mount Doom» στις ταινίες του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.

Μένω στο Skotel Alpine Lodge - ένα ξενοδοχείο βγαλμένο από τις Άλπεις. Την επόμενη μέρα ήρθε η ώρα για πεζοπορία, αλλά για μια φορά σε αυτό το ταξίδι ο καιρός είναι κακός. Τόσο το όρος Doom όσο και τα άλλα βουνά είναι τυλιγμένα σε σύννεφα.

Το επόμενο χαρακτηριστικό είναι ο λεγόμενος "Ξεχασμένος κόσμος", με πανέμορφα φαράγγια, τροπικά δάση και άγριους δρόμους. Υπάρχει λίγο αγροτική γη, αλλά αλλιώς υπάρχουν ατελείωτοι πράσινοι, καμπύλοι λόφοι, κορυφογραμμές, οι λεγόμενες «σέλες», όπου ο δρόμος ελίσσεται σε ατελείωτες και τελικά αβάσταχτες στροφές. Δεν είναι μια γρήγορη βόλτα, αλλά είναι όμορφη.

Κάνω στάσεις στο Whangamomona, όπου κάποια στιγμή οι ντόπιοι έχουν ανακηρύξει την πόλη ανεξάρτητη δημοκρατία ανεξάρτητη από τη Νέα Ζηλανδία. Στο διάσημο και διαβόητο ξενοδοχείο της πόλης έχει την έδρα του το κίνημα ανεξαρτησίας και οι ντόπιοι πίσω από το μπαρ φαίνεται να το παίρνουν στα σοβαρά.

Όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Νέα Ζηλανδία είναι γεμάτη εκκεντρικά. Η Δημοκρατία έχει επίσης το δικό της ταχυδρομείο και κατάστημα με σουβενίρ, το οποίο, ωστόσο, φαίνεται κλειστό. Το εργαστήριο αυτοκινήτων έχει σατιρικές και βαθιά κοινωνικά επικριτικές παρατηρήσεις ζωγραφισμένες σε όλη την πρόσοψη.

Είμαι πάλι έξω στην ακτή όταν φτάσω στο New Plymouth εδώ στο Βόρειο Νησί.

Εδώ, ένα αποκορύφωμα είναι το ηφαίστειο Taranaki και το εθνικό πάρκο Egmont. Κάνω μια ωραία βόλτα μέχρι ένα οροπέδιο με θέα το Ταρανάκι, το οποίο στέκεται με τη χιονισμένη κορυφή του εντελώς συννεφιασμένη.

Εδώ είναι ένα όμορφο μνημείο και ένα πλήθος λουλουδιών με πικάντικες και γλυκές μυρωδιές. Εδώ υπάρχουν φτέρες όλων των σχημάτων και όμορφα λουλούδια. Είμαι τυλιγμένος στην ουσία του καλοκαιριού και μπαίνω σε βαθιές διαλογιστικές σκέψεις και απολαμβάνω τη στιγμή, απολαμβάνω να είμαι στη μέση του κόσμου, απολαμβάνω το να είμαι.

Είναι υπέροχο.

Σπήλαια και λαμπερά σκουλήκια

Στη συνέχεια ακολουθεί άλλο ένα από αυτά τα ταξίδια που, σύμφωνα με το Lonely Planet, είναι ημιβαρετό, αλλά θα είναι ένα από τα πιο όμορφα ταξίδια με άγρια ​​φαράγγια, θέα havet και καλοκαιρινές μυρωδιές. Σταματώ ξανά και ξανά σε ορμητικά ποτάμια, όμορφη θέα και γιγάντιες φτέρες. Και συνεχίζεται και συνεχίζεται.

Μετά τις οκτώ η ώρα φτάνω στο Kiwi Paka στο Waitomo. Στην πραγματικότητα είναι κλειστό, αλλά με ελέγχει μια γλυκιά κοπέλα που είναι η διευθύντρια και μου δίνεται το δικό μου δωμάτιο.

Την επόμενη μέρα ξεκινάω με αυτό στο οποίο φτάνουμε εγώ και όλοι οι άλλοι Γουατόμο για, συγκεκριμένα τα περίφημα Σπήλαια Glowworm. Μπορείτε να δείτε τις σπηλιές και τα μικρά φωτεινά ζώα μόνο σε μια ξενάγηση, όπου πλέετε μέσα στις σπηλιές, οπότε δεν υπάρχει τρόπος γύρω από αυτό.

Η τιμή είναι ακριβή.

Βλέπω ένα ωραίο μικρό μουσείο για τους glowworms, το οποίο δεν είναι σκουλήκι, αλλά μάλλον ένα είδος κάμπιας που αναπτύσσεται σε σκοτεινές υγρές σπηλιές και παρασύρει μικρά ζώα σε μια κλωστή που κρέμεται από το ίδιο το ζώο. Είναι μια θλιβερή και σύντομη ζωή να είσαι λαμπερός σκώληκας: μόλις εκκολαφθείς, πολλαπλασιάζεσαι και πεθαίνεις μέσα σε μια μέρα. Γεννιούνται νέα αυγά και η παράσταση μπορεί να ξεκινήσει από την αρχή.

Υπάρχει είσοδος μέσω μιας τεράστιας αίθουσας εισόδου. Αυτό είναι σαφώς ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα της Νέας Ζηλανδίας. Περπατάμε στις σπηλιές, που βασίζονται σε σταλακτίτες, και βλέπουμε όμορφους σχηματισμούς και νιώθουμε το κρύο και την υγρασία. Βλέπουμε επίσης τους πρώτους glowworms κάτω από μια προεξοχή βράχου. 

Υπάρχουν πολλές ομάδες περιοδείας εδώ κάτω, αλλά τελικά θα είναι η σειρά μας. Σε ένα μικρό σκάφος, όπου ένας οδηγός των Μαορί μας τραβάει μπροστά μέσω ενός έξυπνου συστήματος χορδών, πλέουμε γύρω από τη σπηλιά, αθόρυβα και στο σκοτάδι. Υπάρχουν πολλά φωτεινά σκουλήκια που κάνουν τη σπηλιά να μοιάζει με τον νότιο έναστρο ουρανό που χαρακτηρίζει τις νύχτες έξω.

Υπάρχουν πολλά άλλα ωραία αξιοθέατα σε αυτό το ασβεστολιθικό τοπίο. Η Φυσική Γέφυρα είναι μια φυσική γέφυρα. Actuallyταν πράγματι μια σπηλιά, αλλά αρκετές από τις οροφές έχουν καταρρεύσει και τώρα έχει απομείνει μόνο μια φυσική αψίδα, ανάμεσα σε δύο βραχώδεις πλευρές ψαμμίτη. Εδώ είναι όμορφο τροπικό δάσος και μια οργία από πράσινες φτέρες.

Ο επόμενος σταθμός είναι το Σπήλαιο Πιριπίρι – ένα ελαφρώς μικρότερο σπήλαιο με σταλακτίτες – και μετά οδηγεί σε περισσότερους καταρράκτες.

Είναι ένα μεγάλο ταξίδι μέχρι την Kawhia, που είναι ένα μικρό ψαροχώρι με μια ωραία προβλήτα. Παίρνω καύσιμα και οδηγώ προς την πολύ βραχώδη πόλη των σέρφερ Ράγκλαν, όπου φτάνω ψάρια και μάρκες σε μια προβλήτα.

Και εδώ θα μπορούσα να είχα μείνει, αλλά επιλέγω να φτάσω κοντά στο αεροδρόμιο και να καταλήξω στο Drury με μια ωραία οικογένεια. Ένα ζευγάρι Δανών ζει εδώ και μιλάω με τους Γερμανούς ενοίκους τους, οι οποίοι πηγαίνουν χέρι -χέρι ενώ χτίζουν τους κατασκηνωτές τους.

Κοιμάμαι σε ένα όμορφο μικρό υπόστεγο με δικό του μπάνιο και κρεβάτι με κουβέρτα από δέρμα αρνιού. Ονειρεύομαι την επόμενη μέρα, που είναι η τελευταία μέρα στο Βόρειο Νησί, και το επόμενο ταξίδι Το Νότιο Νησί.