Ταξιδέψτε στη Μιανμάρ - η πιο φιλική χώρα του κόσμου

Ταξιδέψτε στη Μιανμάρ - η πιο φιλική χώρα του κόσμου είναι ένα οδοιπορικό που έγραψε ο Γραμμή Χάνσεν

Ένα διαφορετικό πρωινό στη Μιανμάρ

Ελαφρώς θαμπωμένος, ξυπνάω καθώς ξεδιπλώνεται το εργαλείο προσγείωσης. Ο Θεός να το κάνει νωρίς το πρωί προσγειώνομαι στη Γιανγκόν, Μιανμάρ, όπου θα συναντήσω την Καμίλα - αδελφή μιας από τις καλές μου φίλες - που γράφει μια ανθρωπολογική διατριβή για το εκπαιδευτικό σύστημα στη Μιανμάρ.

Με τα 183 εκατοστά και τις μακριές κλειδαριές της, την εντόπισα αμέσως στο πλήθος ανάμεσα στους μισούς ψηλούς και μαυροφορεμένους Βιρμανείς. Πάρτε το ταξί την πρωινή ώρα αιχμής.

Στις μικρές κουζίνες του δρόμου κατά μήκος των δρόμων, οι άνθρωποι κάθονται σε μικρές πλαστικές καρέκλες σε παστέλ χρώμα και καταναλώνουν την πρώτη σούπα με ζυμαρικά της ημέρας. Υπάρχουν πολλά ψώνια στους μικρούς πάγκους φρούτων και λαχανικών. 

Οι γυναίκες καθώς και οι άνδρες φορούν την παραδοσιακή φούστα «longyi» σε κάθε είδους χρώματα και μοτίβα και πολλά πρόσωπα καλύπτονται πλήρως ή εν μέρει από «thanaka». μια προστατευτική κίτρινη αλοιφή που εξάγεται από το φλοιό. Τα σκυλιά περιφέρονται ανήσυχα και ένας μόνο αρουραίος βγάζει το κεφάλι του έξω από την κρυψώνα του.

Σκούρα κόκκινα απομεινάρια στους δρόμους από τους άντρες που μασάνε το βετέλ. Ένας οδηγός ταξί με ποδήλατο κοιτάζει χωρίς ύπνο από το κρεβάτι του απέναντι από το ποδήλατο. 

Από ένα μικρό πρωινό, μοιράζεται ρύζι στους μοναχούς με τις χαρακτηριστικές ρόμπες χρώματος σαφράν, οι οποίες κάθε πρωί συλλέγουν ελεημοσύνη στα μαύρα μπολ από μπαμπού.

Τα φορτηγά είναι γεμάτα μέχρι χείλους με ανθρώπους, λαχανικά ή άλλα αγαθά και οι άνθρωποι κάνουν ζιγκ -ζαγκ μεταξύ τους και της κυκλοφορίας. Το ταξίδι μου στη Μιανμάρ - παλαιότερα γνωστό ως Βιρμανία - βρίσκεται σε εξέλιξη.

Ένα ταξίδι στη Μιανμάρ είναι μια αισθησιακή εμπειρία

Υπάρχει ένας υπέροχος συνδυασμός ήχων, μυρωδιών, διαθέσεων, ζητωκραυγών και μπαλάντων σε μια υπέροχη παλέτα χρωμάτων. «Είναι ζωή», όπως θα έλεγε η γιαγιά μου. Όταν η αυθεντικότητα και η αυθεντικότητα δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.

Τίποτα δεν καμουφλάρεται ούτε πλένεται για χάρη των τουριστών. χωρίς αστραφτερές εισόδους, «χρέωση κάμερας» ή «ειδική τιμή για εσένα φίλε μου». ΕΙΝΑΙ η ζωή όπως είναι εδώ - αυτή τη στιγμή.

Ένας βομβαρδισμός αισθητηριακών εντυπώσεων και ερωτήσεων γεμίζει το κεφάλι μου και η Καμίλα δεν έχει την ευκαιρία να απαντήσει επαρκώς στις ερωτήσεις μου πριν ξεκινήσει μια νέα.

Η αντίθεση με τους οδοντόκρεμους με τις οδοντόβουρτσες και τους γκαζόν με καρφιά στο μοναχικό Ασγκαμπάντ Τουρκμενιστάν, από όπου ήρθα είναι απερίγραπτο. Ξέρω καλά τι θα επέλεγα αν έφτανε εκεί.

Νέες γνωριμίες στο ταξίδι μου στη Μιανμάρ

Μετά από μερικές μέρες στους εσωτερικούς χώρους της Καμίλα, ανεβαίνω σε ένα λεωφορείο για τον Μπαγκάν. Μια περιοχή με περισσότερους από 4.000 ναούς. Πριν από ένα χρόνο, ήμουν στο ψητοπωλείο και παρακολουθούσα το ντοκιμαντέρ Samsara με τον ταξίδι μου φίλο Christian. Εδώ, πλάνα από τον Μπαγκάν γυρίστηκαν από ένα αερόστατο που αιωρείται πάνω από τους πολλούς ναούς την αυγή. Wasμουν πεπεισμένος ότι έπρεπε να είναι animation υπολογιστή, τόσο εκπληκτικό φαινόταν.

Μετά από περαιτέρω έρευνα, ωστόσο, θα μπορούσα να διαπιστώσω ότι αυτός ο τόπος υπήρχε - και θα έπρεπε σίγουρα να βιωθεί κάποια στιγμή. Συνδέομαι με μια Γαλλίδα κοπέλα και έναν άντρα από την Αλάσκα και μετά από 10 λεπτά έχουμε κλείσει ένα τρίκλινο δωμάτιο. Αυτή η ζωή με σακίδια είναι ένας αστείος κόσμος.

Η ιδέα να σταθείς στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Κοπεγχάγης και να προσπαθήσεις να βρεις δύο τυχαίους ανθρώπους για να μοιραστούν ένα δωμάτιο ξενοδοχείου μοιάζει μακρινή και περίεργη. Αλλά σε αυτό το περιβάλλον - τρία άτομα με τις ίδιες προθέσεις και στόχους, τους ίδιους κανόνες του παιχνιδιού και όχι μόνο την επιθυμία να εξοικονομήσουν χρήματα για διαμονή - δεν υπάρχει τίποτα πιο φυσικό από το να βρεθούμε μαζί σε μια μικρή τριάδα. Τρία άτομα που γνωρίζονται για δύο λεπτά στις 5 το πρωί σε στάση λεωφορείου στη μέση της Μιανμάρ.

Η γεύση της Μιανμάρ

Οι ναοί διερευνώνται με ένα ποδήλατο που είναι πολύ μικρό με μόνο ένα λειτουργικό γρανάζι για να πατήσετε, και η περιορισμένη χωρητικότητα του ποδηλάτου - ή του αναβάτη - δεν το καθιστά εύκολο στους αμμώδεις δρόμους με χαλίκι. Ο παλμός καπνίζει στον αέρα και απλά τον χρειαζόταν.

Η ανταμοιβή μετά από μια σκληρή καυτή μέρα στο Iron Goat είναι νόστιμο φαγητό από τη βιρμανική κουζίνα του δρόμου. Μια τεράστια αναβάθμιση από την Κεντρική Ασία, όπου τα φρέσκα λαχανικά ήταν σπάνια στο μενού. Ωστόσο, το φαγητό δεν είναι τόσο ποικίλο όσο στην Ταϊλάνδη, για παράδειγμα, αλλά πάντα καλά μαγειρεμένο, νόστιμο και όχι λιγότερο φθηνό: 5-15 κορώνες συμπεριλαμβανομένης της σούπας / τσαγιού / νερού, το οποίο περιλαμβάνεται πάντα.

Κάνουμε μια ημερήσια εκδρομή σε ένα πνευματικό ιερό στην κορυφή του όρους Πόπα. Ένας σούπερ κιτς χώρος γεμάτος με πνευματικές φιγούρες περιτριγυρισμένο από τραπεζογραμμάτια, κεριά και λάμπες, επιθετικούς πιθήκους και γαλλικές ομάδες τουριστών.

Σύμφωνα με τη βιρμανική δεισιδαιμονία, το κακό χτύπησε αυτόν που φορά μαύρα και κόκκινα ή βρίζει ή μιλά άσχημα για άλλους στο βουνό. Κατάφερα να τα παραδώσω και τα τρία, και ήταν μόνο θέμα χρόνου πριν από το «Mr. το κακό κάρμα θα είχε νόημα από μόνο του.

Διαβάστε για άλλες χώρες της Ασίας εδώ

Φεστιβάλ και πασχαλίτσες

Στην επιστροφή είμαστε τυχεροί που θα συναντήσουμε ένα φεστιβάλ σε ένα μικρό χωριό. Μια γιγαντιαία πομπή ενδυματολογικών παιδιών με άλογα πορεύεται στην πόλη. Όλοι οι άνθρωποι χαμογελούν, κουνάνε και είναι πολύ περίεργοι.

Είναι λίγο πριν κλέψουμε άθελά μας τα φώτα της δημοσιότητας από τους τραγουδιστές καραόκε κυρίες στο κρεβάτι ενός φορτηγού με συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας. Ωστόσο, η προσοχή δεν μειώνεται από το γεγονός ότι μετά από μια παράσταση ξεσπάμε σε παρορμητικά χειροκροτήματα - αυτό προφανώς δεν γίνεται σε αυτές τις άκρες.

Πριν πάρουμε το νυχτερινό λεωφορείο το βράδυ, θα πάρω τα σορτσάκια μου, τα οποία είναι για επισκευή στον ράφτη. Δυστυχώς, το παντελόνι είναι κλειστό, οπότε πρέπει να προχωρήσω χωρίς το αγαπημένο μου ταξιδιωτικό σορτς ηλικίας 8 ετών.

Το επόμενο πρωί ξεχνάω τη νέα μου ζωγραφισμένη στο χέρι εικόνα, καθώς κατεβαίνουμε από το λεωφορείο και το παντελόνι μου ραγίζει. Τότε μάλλον έχουμε δίκιο, κ. Bad Karma…

Δείτε τις ταξιδιωτικές προσφορές για τη Μιανμάρ εδώ

Περπατήστε στον μεγαλύτερο πεζόδρομο τικ στον κόσμο

Στις 3 το πρωί - πολύ νωρίτερα από ό, τι δηλώνεται - φτάνουμε στην πόλη Μανταλάι. Ένας τύπος με ένα σκούτερ έχει δει το κόλπο να προσφέρει «πρωινές περιηγήσεις στα αξιοθέατα» στους υπνηλιοί σακίδιο πλάτης, οι οποίοι έχουν ακόμα λίγες ώρες αναμονής για το λεωφορείο που συνδέει ανατολικά.

Μετά από έναν καφέ και τηγανίτα μπανάνας, ο Mandalay εξερευνάται από το πίσω κάθισμα με ένα σκούτερ. πρώτη οδοντόβουρτσα και πλύσιμο του Βούδα στις 4 το πρωί σε έναν ναό, στη συνέχεια αγόρι μοναχός, ο οποίος συλλέγει την ελεημοσύνη της ημέρας και τέλος την ανατολή του ηλίου και περπατά πάνω από τον μακρύτερο ξύλινο πεζόδρομο από τικ στον κόσμο.

Η Καμίλα συναντά το ταξίδι και μαζί παίρνουμε το τρένο βορειοανατολικά προς τα βουνά που είναι φιλικά προς τις πεζοπορίες.

Ο κύριος λόγος για να πάρετε το τρένο είναι η διέλευση από μια γέφυρα τρένου μήκους 680 μέτρων που χτίστηκε το 1901, η οποία θα μας οδηγήσει σε ένα φαράγγι βάθους 106 μέτρων. Gisp!

Καθώς πλησιάζουμε στο πέρασμα, η ταχύτητα μειώνεται σημαντικά για να ελαχιστοποιηθεί η πίεση στη γέφυρα. Οι ύποπτοι ήχοι που τρίζουν από το πλαίσιο και τη γέφυρα επισκιάζονται ευτυχώς από την τέλεια εικόνα, η οποία εκτείνεται όσο το μάτι μπορεί να δει και από τις δύο πλευρές του τρένου.

Βρείτε το ξενοδοχείο σας στη Μιανμάρ εδώ

Η συνάντηση με τους ντόπιους

Αντί να κάνω ένα από τα παραδοσιακά ταξίδια με βάρκα στη λίμνη Inle, επιλέγω να παρακολουθήσω ένα μάθημα μαγειρικής, το οποίο μου έχουν συστήσει δύο Γερμανίδες.

Αυτό περιλαμβάνει ένα ταξίδι με πλοίο σε μια από τις τοπικές αγορές γύρω από τη λίμνη, όπου ψωνίζουμε με τον οδηγό μας, μετά το ταξίδι συνεχίζεται νότια προς το σπίτι του βαρκάρη. Εδώ ετοιμάζουμε το φαγητό με την οικογένεια και τελικά το καταναλώνουμε. Και πάλι μια σούπερ αυθεντική εμπειρία και μακριά από το συνηθισμένο τουριστικό μονοπάτι.

Ξεκινάμε ένα τριήμερο ταξίδι με τη νεαρή βόμβα διάθεσης από έναν οδηγό, τον JoJo. Ένα πραγματικό μπάσο που διαδίδεται - γεμάτο γουρουνάκια και ιστορίες. Τις επόμενες μέρες περπατάμε μέσα από όμορφα και ποικίλα τοπία, αλλά αυτό που πραγματικά κάνει το ταξίδι μοναδικό είναι τα μικρά απομονωμένα χωριά που περνάμε.

Και τις δύο νύχτες διανυκτερεύουμε με τοπικές οικογένειες και παντού συναντάμε τρομερή φιλοξενία, καλοσύνη και ταπεινότητα.

Βρείτε πτήσεις για Μιανμάρ εδώ

Έσωσε χρυσό

Κάθομαι να επισκεφτώ μια σπηλιά του Βούδα γεμάτη με τουλάχιστον 8000 Βούδες. Ο δρόμος εκεί είναι μακρύς και επίπονος, αλλά μετά από δύο φορτηγά, ένα μίνι λεωφορείο και μια βόλτα στο πίσω μέρος μιας μοτοσικλέτας, τελικά πέτυχα τον προορισμό.

Ο πολύ μεγάλος χρόνος μεταφοράς με τον οποίο δεν είχα υπολογίσει, και ως εκ τούτου έχω 30 λεπτά για να ανέβω τις σκάλες, να αγοράσω εισιτήριο, να βρω τουαλέτα, να επισκεφτώ τη σπηλιά και να ξανακατέβω για να κάνω την ίδια ακριβώς διαδικασία προς τα πίσω, ώστε να φτάσω πίσω και πιάστε το νυχτερινό μου λεωφορείο που θα με μεταφέρει νότια.

Pyha, μερικές φορές ξεχνάω ότι τα 80 χιλιόμετρα δεν είναι σαν 80 χιλιόμετρα στο E45 στο σπίτι - θα θυμάμαι ότι την επόμενη φορά θα παραπονεθώ για τη θέα από το γερμανικό αυτοκινητόδρομο. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα.

Προσφορές ταξιδιού: Ταξίδι στη Μιανμάρ - Αρχαία Ανατολή

Ένα συναρπαστικό αντίο στο ταξίδι μου στη Μιανμάρ

Οι τελευταίες μέρες στη Μιανμάρ περνούν σε μια μικρή ζεστή πόλη στο νότο. Ο δρόμος εκεί θα είναι επίσης μια μικρή εμπειρία, καθώς πρέπει να αλλάξω λεωφορεία στις 4 το βράδυ, και υπάρχουν δύο ώρες μέχρι να φύγει το επόμενο λεωφορείο. Ένας τύπος με βοηθάει με το εισιτήριο και με πάει στο πίσω μέρος του σκούτερ του σε ένα κοντινό τσάι. Από εδώ δίνω στους μοναχούς τηγανίτες και ρύζι καθώς περνούν.

Αναχώρηση με το επόμενο λεωφορείο, όπου παίρνω μια θέση στο πίσω μέρος με πολλά παιδιά του σχολείου. Πιστεύουν ότι είναι πολύ διασκεδαστικό με έναν τέτοιο τουρίστα και τα τηλέφωνα της φωτογραφικής μηχανής ανασηκώνονται.

Οι τσάντες μου, τις οποίες είχα στην τσάντα μου από τότε που έφυγα από τη Δανία, αποδεικνύονται εξαιρετικά επωφελείς, καθώς η μία μετά την άλλη πετιέται λόγω των δρόμων με στροφές. Λατρεύω τα χάπια μου «go-go» και τις τσίχλες τζίντζερ, στις οποίες έχω ντοπαριστεί, βιδώνω το iPod μου και βγάζω το κεφάλι μου έξω από το παράθυρο, ενώ τα παιδιά του σχολείου πετούν μισές και γεμάτες πλαστικές σακούλες έξω από το λεωφορείο.

Η όμορφη θέα του ποταμού από την ταράτσα στον «ξενώνα» μου αντισταθμίζει σε μεγάλο βαθμό το μέγεθος του δωματίου των σχεδόν 5 τετραγωνικών μέτρων. Απλώς για να δώσω μια ιδέα για τις διαστάσεις, μπορώ με τα τέσσερα μου άκρα να φτάσω και στους τέσσερις τοίχους ταυτόχρονα…

Υπάρχει μάλλον Βουδιστής vibe όπου μένω, και μια μέρα μετά το πρωινό πέφτω σε συνομιλία με τον διευθυντή. Λέει την ιστορία της εποχής που ένας μοναχός κατέβηκε κοντά του από τον ουρανό. Δεν με ενδιαφέρει ακριβώς όταν μου λέει ότι έχει μια φωτογραφία του μοναχού που αιωρείται πάνω από έναν ναό. Δυστυχώς, η εικόνα δείχνει μόνο μια ελαφριά ντρίμπλα στον ουρανό, η οποία συμβαίνει συχνά κατά τη λήψη φωτογραφιών τη νύχτα.

Τέλος πάντων, ο άντρας είναι πολύ εμπνευσμένος και συζητάμε καλά. Μου δίνει ένα μικρό βιβλίο, το οποίο μου προτείνει να διαβάσω με τις λέξεις: "Η ζωή είναι σχολείο - το μυαλό μου είναι ο φίλος μου".

Το βιβλίο με αποτυπώνει πλήρως και την επόμενη μέρα είναι αφιερωμένη στο διάβασμα, τα κουνήματα της μπανάνας και την όμορφη θέα. Χωρίς σχέδια, χωρίς αξιοθέατα, χωρίς επαφή με ανθρώπους. Μόνο εγώ και το βιβλίο μου. Όταν βρίσκεστε εν κινήσει, είναι υπέροχο να κάνετε ένα τέτοιο διάλειμμα κάθε τόσο.

Κοντεύω να μου τελειώσουν τα καθαρά εσώρουχα και επειδή δεν μπορώ να στείλω ρούχα για πλύσιμο, κατεβαίνω στην τοπική αγορά για να αγοράσω κιλότα. Ο άντρας με το σλιπάκι βγάζει το ένα εσώρουχο της γιαγιάς μετά το άλλο. Με την ανυπομονησία μου να εξηγήσω στον αγαπητό άντρα ότι ψάχνω για σλιπ g-string, παίρνω χωρίς περαιτέρω σκέψη: «Ααααχ, ξέρεις, μικρή, σαν αχχχ σέξι εσώρουχο».

Αμέσως μετανιώνω για τη λέξη που επέλεξα και αισθάνομαι άβολα για τη μόδα στον πάγκο της μικρής αγοράς. Ο άντρας ανάβει για λίγο, μετά εξαφανίζεται κάτω από το τραπέζι και σχεδόν σέρνεται σε μια ντουλάπα. Περήφανος και χαρούμενος, βγαίνει από τη σπηλιά με τις πιο περίεργες δαντελένιες κιλότες με μεταξωτά κορδόνια και άλλα διακοσμητικά μπερδέματα. Εμφανίζεται πολύ σπάνια, βγαίνουν από το σκοτάδι, μπορώ να αισθανθώ…

Στην αμηχανία μου, τώρα βγαίνω σε μια εξήγηση ότι φαίνεται ότι είναι ένα πολύ σέξι. Αναρωτιέστε πότε θα μάθω να εξετάζω τα λόγια μου πριν μιλήσω;

Δείτε περισσότερα για τα ταξίδια στη Μιανμάρ εδώ

Καλό ταξίδι στη Μιανμάρ - την πιο φιλική χώρα στον κόσμο!