Σεβίλλη - ένα άγγιγμα του ήλιου σε μια φλογερή ψυχή

Af Τζόαν Χουανίτα Άντερσεν

Ο ισπανικός ήλιος είναι αμείλικτος

Από τη θέση του στον ψηλό, καταγάλανο ουρανό της Ανδαλουσίας, καίγεται κατευθείαν στα ασβεστωμένα σπίτια της Σεβίλλης. Παρασύρει με υποσχέσεις για ξέγνοιαστο φλερτ, εκτυφλωτικές φωτεινές μέρες χωρίς τέλος και μεθυστική αίσθηση ελευθερίας.

Αλλά είναι ακόμα νωρίς. Οι πρώτες ακτίνες της αυγής μόνο αμυδρά μπορούν να γίνουν αντιληπτές ως μια φωτεινή ομίχλη στις στέγες της πόλης. Κάτω από τον ημι-σκοτεινό ποταμό Guadalquivir είναι έρημος. Μόνο οι σκούπες του δρόμου τριγυρνούν προσπαθώντας να ξεφορτωθούν τα τελευταία απομεινάρια άδειων μπουκαλιών, σακούλες και άλλα σκουπίδια που άφησαν πίσω τους οι νέοι το προηγούμενο βράδυ. 

Τα τελευταία ίχνη της αστερόσκονης από πάνω μου σβήνουν σιγά σιγά καθώς περπατώ σιωπηλά κατά μήκος του περιπάτου με τους πολλούς φοίνικες. Τα δροσερά χάδια του νυχτερινού αέρα έκαναν καλό στο σώμα μου, το οποίο μόλις πριν από μισή μέρα μπήκε στον πειρασμό και κάηκε από τον θαμπό ήλιο.

Ενώ το φως πλησιάζει όλο και πιο κοντά, περνάω έναν στενό δρόμο. Έχω ερωτευτεί γρήγορα τα στενά, ημι-σκοτεινά σοκάκια που μαζί αποτελούν το πλαίσιο της καθημερινής ζωής στη Σεβίλλη.

Προσφορές ταξιδιού: Υπέροχη βίλα στα βουνά της Ανδαλουσίας

Σκιά στη Σεβίλλη

Σε πολλές από τις γοητευτικότερες γειτονιές της Σεβίλλης, φαίνεται ότι οι οικοδόμοι σε άγνοια ερωτευμένο με την πόλη έχουν χτίσει βιαστικά πολλά σπίτια χωρίς να σκέφτονται ότι άμαξες θα μπορούσαν να οδηγήσουν στους δρόμους ή ότι ο ήλιος δεν θα έφτανε ποτέ μέχρι κάτω ο πάτος.

Αλλά ίσως αυτή ήταν η πρόθεση. Ως προστασία ενάντια στην αφόρητη ζέστη του καλοκαιριού, ήταν ίσως ωραίο να μπορείς να ξεφύγεις σε δροσερή σκιά όποτε θέλεις.

Εδώ είναι μια καλή προσφορά πτήσης προς Σεβίλλη - κάντε κλικ στο "δείτε την προσφορά" για να λάβετε την τελική τιμή

Παρακολουθήθηκε από άγρυπνα μάτια

Αισθάνομαι έλξη στα στενά δρομάκια και τις ιστορίες τους. Τα ασβεστωμένα σπίτια με τις σιδερένιες μπάρες τους για τα παράθυρα και τα λουλούδια, που ακτινοβολούν σε χίλιες αποχρώσεις, κρύβουν ό, τι συμβαίνει πίσω από τους τοίχους. Μόνο περιστασιακά ρίχνω μια ματιά πίσω από την πρόσοψη όταν ανοίγει μια πόρτα ή όταν ανοίγει ένα παράθυρο.

Είναι σχεδόν σαν να με παρακολουθούν με άγρυπνα μάτια καθώς μπαίνω ξαφνικά στο δρόμο. Μάτια που δεν μπορώ καν να δω. Μάτια που κρύβουν τόσα πολλά ψιθυριστά μυστικά και παραμύθια που αν πλησιάσω ένα βήμα πολύ κοντά, θα με αιχμαλωτίσουν εδώ εν μέσω των απαιτήσεών τους για τιμή.

Θέλω να με πιάσουν για να μην έχω την ευκαιρία να πω στον έξω κόσμο τις εμπειρίες μου πίσω από τους τοίχους. Λες και η ισπανική ψυχή απαιτεί την ελευθερία μου για ένα μικρό θέαμα της πανίσχυρης ύπαρξής της.

Χτυπάω τα δάχτυλά μου πάνω από τις σιδερένιες ράβδους που κάθονται μπροστά από όλα τα παράθυρα. Πίσω τους είναι παραθυρόφυλλα που κρατάνε έξω τόσο την υγεία όσο και τις περίεργες ματιές.

Χαμογελάω μελαγχολικά καθώς μου έρχεται στο μυαλό ακούγοντας ότι τα σιδερένια πλέγματα κατασκευάστηκαν με μοναδικό σκοπό να κρατήσουν τον νεαρό καβαλάρη μακριά από την αγαπημένη του και να αποφύγουν τη σωματική επαφή πριν από τον γάμο που ήταν τόσο σημαντικός τα παλιά χρόνια. Ωστόσο, οι νέοι εραστές βρήκαν τον δικό τους τρόπο επικοινωνίας. Σε αμέτρητα ποιήματα, ιστορίες και στους χορούς φλαμένκο, ο Ισπανός θαυμαστής εμφανίζεται ως μυστικός αγγελιοφόρος μεταξύ του νεαρού ζευγαριού.

Όταν οι λέξεις δεν μπορούσαν να εκφράσουν τις επιθυμίες ή τις απογοητεύσεις τους επειδή δεν μπορούσαν να αγγίξουν ο ένας τον άλλον παρά μόνο από ένα πλέγμα - και με χιλιάδες κουτσομπολιά να παρακολουθούν - ο ανεμιστήρας με τις πολλές δυνατότητες σχηματισμού του έγινε ο κοινός μυστικός κτύπος της καρδιάς τους.

Hardταν δύσκολο να είσαι ερωτευμένος με το παλιό Ισπανία. Ειδικά αν κάποιος ήταν ερωτευμένος με το λάθος.

Οι τοίχοι που με περιβάλλουν, ωστόσο, δεν λένε τίποτα για τα πολλά συναισθήματα που έχουν κατασταλεί με την πάροδο του χρόνου και για τους λογικούς γάμους που συνάφθηκαν για να εξασφαλίσουν τη μελλοντική δύναμη και κύρος των οικογενειών.

Περιμένοντας τη σιωπή

Το διάχυτο πρωινό φως μπαίνει στο δρομάκι. Κρατάω την αναπνοή μου και ακούω τη συμπαγή σιωπή και το βρυχηθμό των αυτοκινήτων που έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν στους εξωτερικούς δρόμους. Θα πρέπει να επιστρέψω και να βρω τον δρόμο για το σπίτι πριν χαθώ στους δαιδαλώδεις δρόμους ή καταλήξω σε μια από τις επικίνδυνες γειτονιές.

Η απογοήτευση μετατρέπεται σε αναστεναγμό. Iλπιζα να ρίξω μια ματιά στην ισπανική ψυχή σε αυτόν τον δρόμο, αλλά δεν νιώθω παρά μόνο την άγρυπνη, αναμονή σιωπή. Σχεδόν νιώθω ότι ο δρόμος ανασαίνει καθώς τον αφήνω ξανά. Ελαφρώς εξαντλημένος, βγαίνω στον πρωινό ήλιο, ο οποίος τώρα έχει ανατείλει εντελώς.

Καθώς περνάω τον ίδιο δρόμο αργότερα το απόγευμα, αρνούμαι για μια στιγμή να μπω ξανά εκεί.

Υπάρχει ένα περίεργο ρίγος στον αέρα. Οι πορτοκαλιές και τα άγρια ​​φυτά πίσω από τα σιδερένια πλέγματα μυρίζουν έντονα στον καυτό ήλιο. Τα πόδια μου βρίσκουν ακόμη και τον δρόμο τους στο στριφογυριστό λιθόστρωτο σπίτι, τις πορτοκαλιές και τους ψηλούς τοίχους. Αισθάνεται σαν να έχει διατηρηθεί η ζέστη χιλίων καλοκαιριών σε αυτόν ακριβώς τον δρόμο.

Κινούμαι αργά, διστακτικά. Νιώθοντας πώς οι δρόμοι γίνονται όλο και πιο στενοί, όλο και λιγότεροι άνθρωποι περνούν από δίπλα μου. Με κοιτάζουν καχύποπτα και βιάζονται. Παρά το γεγονός ότι είναι νωρίς το απόγευμα και η θερμότητα κάνει το δέρμα μου υγρό, μοιάζει σαν να έχει πέσει ξαφνικά το σκοτάδι. Φοβάμαι ότι τα σπίτια που υψώνονται και στις δύο πλευρές μου τελικά θα μεγαλώσουν μαζί, έτσι ώστε το σκοτάδι να είναι απόλυτο και ο γαλάζιος ουρανός να εξαφανιστεί εντελώς.

Δήλωση αγάπης στους δρόμους της Σεβίλλης

Ξαφνικά μου ακούγεται ο ήχος της ζωντανής ισπανικής κιθάρας. Μια βαθιά και ηχηρή αντρική φωνή διακηρύσσει πειστικά ότι αν η γυναίκα που αγαπά θα γίνει δική του, θα της δώσει «el mundo entero». Παγκόσμιος.

Ο ωμός ήχος της φωνής του συνοδεύεται από τον δυνατό ήχο του χτυπήματος και του ποδοπατήματος, και όταν φτάνω στο διπλανό σπίτι και κοιτάζω μέσα από ένα σιδερένιο πλέγμα, στέκεται ξαφνικά εκεί. Tallηλός μυώδης άντρας με φορεμένα μαύρα καουμπόικα παντελόνια, γυμνό στο πάνω μέρος του σώματος και με μακριά μαλλιά που πατάει μερικές φορές στο πάτωμα. Μετακινεί τα χέρια του προς τα πίσω και σπρώχνει το στήθος του προς τα εμπρός, έτσι ώστε να φαίνεται ότι είναι έτοιμος να πολεμήσει - και να κερδίσει - τόσο τον ήλιο, το νερό, τη φωτιά και το σκοτάδι για να κερδίσει την καρδιά του αγαπημένου του.

Καθώς σηκώνει αργά και με όλες του τις δυνάμεις τα χέρια προς τα πάνω σε μια συναρπαστική θέση, κάνει ένα βήμα μπροστά. Όλοι οι μύες στο σώμα του είναι τεταμένοι. Τα χέρια του ζωντανεύουν. Σαν δύο πουλιά, αρχίζουν με κυκλικές κινήσεις να προσπαθούν να συλλάβουν τη λαχτάρα που κρέμεται παντού στον καυτό, οδυνηρό αέρα και που αναζητά συνεχώς μια διέξοδο διαφυγής μέσα από τις σιδερένιες ράβδους και τα σιωπηλά, λευκά σπίτια.

Νιώθω έναν θυμό που δεν είναι μόνος του, αλλά μια φωτιά που καίει στην κοινή ισπανική ψυχή - μεταφέρεται στον εκφραστικό χορό του φλαμένκο.

Ο γυμνός ήχος από την κιθάρα γίνεται όλο και πιο έντονος. Ο χορευτής κινείται με γρήγορες ακριβείς κινήσεις. Αισθάνομαι μόνο το παλλόμενο σώμα μπροστά μου. Πώς, υπό απόλυτο έλεγχο, προσπαθεί μανιωδώς να ουρλιάξει την απελπισία της αγάπης, ενώ το πρόσωπο δεν δείχνει σημάδια συναισθήματος.

Απορροφάται στην Ανδαλουσία

Η καρδιά μου χτυπά εγκαίρως με τον γρήγορο, απότομο αλήτη. Μακάρι να μπορούσα να απελευθερώσω την αίσθηση καψίματος από τις παγωμένες σιδερένιες ράβδους που το έκλειναν μέσα. Απελευθερώστε τα πολυετή καταπιεσμένα πάθη στους δρόμους της Σεβίλλης και ακόμη και να παρασυρθείτε χωρίς νόημα από αυτά, γίνετε μέρος τους. Νιώθω σαν να πηδάω κατευθείαν στον ισπανικό ήλιο και να τον αφήνω να με κάψει για να μπορέσω επιτέλους να ελευθερωθώ από όλη τη θλίψη που με κατακλύζει αυτή τη στιγμή.

Ξαφνικά έχω οπτική επαφή με τη χορεύτρια. Ένα αυστηρό, κριτικό βλέμμα που πιθανότατα συγκεντρώνεται μόνο από το χορό και όχι συνειδητά έξω για να το κάνω παγωμένο στην πλάτη μου. Ξαφνικά ξέρω ότι έχω ξεπεράσει μια γραμμή με το να τολμήσω όσο έχω κάνει. Έχω καταγράψει τον εαυτό μου για να δω μια ματιά σε κάτι πολύ μεγαλύτερο και πολύ πιο δυνατό από ό, τι μπορεί να καταλάβει η άπειρη καρδιά μου.

Αναστενάζω και αρχίζω το τζόκινγκ από εκεί. Οι δρόμοι γίνονται ευρύτεροι, ακούω ξανά τον ήχο των αυτοκινήτων, περισσότερος κόσμος με προσπερνά. Αλλά μετά καταλήγω σε αδιέξοδο. Εχω χαθεί. Η Ανδαλουσία θα με κρατήσει τώρα που παραβίασα την εσωτερική της υπόσταση. Τα χέρια μου τρέμουν και η καρδιά μου χτυπάει από φόβο. Το άρωμα των λουλουδιών μετατρέπεται σε μια ναυτική φυλακή.

Επιστροφή σε καλό δρόμο

Ένας νέος χαμογελαστός Ισπανός που θέλει να εξασκήσει τα αγγλικά του με οδηγεί ξανά σε αναγνωρίσιμα μέρη. Βλέπω το σύγχρονο σούπερ μάρκετ, την κοινή φασαρία στο δρόμο, και σε απόσταση αναβοσβήνει μια πινακίδα για μια μεγάλη αλυσίδα μπέργκερ.

Κατεβαίνω στις όχθες του Γκουανταλκιβίρ και κάθομαι. Ο ήλιος έχει χάσει τη στέγη του στη Σεβίλλη και έχει αφήσει ένα ελκυστικό, κόκκινο χρώμα στα δυτικά. Είμαι ευγνώμων για τη δροσερή ανάμνηση του ποταμού που αυτός ο κόσμος είναι τουλάχιστον τόσο υπέροχος όσο το βασίλειο του ήλιου.

Η Σεβίλλη είναι αμείλικτη. Με τον δικό του δελεαστικό, σαγηνευτικό τρόπο, κατάφερε να με καταπιεί, να με χαϊδέψει και να ανάψει μια ανήσυχη, δια βίου φωτιά στο σώμα μου. Μια φωτιά που θα ήθελα να μπορούσα να εγκλωβίσω και να νιώθω πάντα τόσο έντονα όσο τη νιώθω τώρα.

Κλείνω τα μάτια μου και νιώθω ευτυχισμένος. είναι ακόμα μόνο άνοιξη στη Σεβίλλη.