Amazing Pico: Wine on Volcanoes – ένα ιστορικό τοπίο στις Αζόρες γράφει και φωτογραφίζει Karina Janø.
Δείτε τις εικόνες από το Pico: Εκπληκτική φύση και ιστορικά κρασιά
Πάντα μεταβαλλόμενος καιρός, σεισμών και υπόκειται σε ηφαιστειακές εκρήξεις. Με την πάροδο του χρόνου, το νησί Pico στις Αζόρες έχει Πορτογαλία υπήρξε μοντέλο για λίγο. Αλλά η αδάμαστη ορμή επιβίωσης και η δίψα των εποίκων να δαμάσουν τη φύση θα άλλαζαν για πάντα την εμφάνιση του νησιού.
Τα χωράφια, που απλώνονται σαν ένα συνονθύλευμα σε όλο το τοπίο, κυριαρχούνται από αιώνες αμπελοκαλλιέργειας και σήμερα αποτελούν μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO που μπορείτε να γευτείτε.
Όταν οι Πορτογάλοι έφτασαν στο Pico - ένα από τα εννέα ηφαιστειακά νησιά που αποτελούν Αρχιπέλαγος των Αζορών στην Πορτογαλία – στις αρχές του 1400ου αιώνα, το νησί απέκτησε γρήγορα το παρατσούκλι το καταραμένο νησί. Άνυδρη και βραχώδης και σχεδόν αδύνατο να αναπτυχθεί οτιδήποτε - για να μην αναφέρουμε την έλλειψη πρόσβασης σε γλυκό νερό.
Εδώ έφτασαν οι χαμένοι δευτερότοκοι γιοι από την Πορτογαλία – άνθρωποι χωρίς μέσα ή καλές προοπτικές για το μέλλον. Αλλά όπως πολλά άλλα μέρη,
Οι κάτοικοι με την ευρηματικότητα, την προσαρμοστικότητα και την ατσάλινη αποφασιστικότητά τους έκαναν τον τόπο κατοικήσιμο.
Κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, οι άνθρωποι βρήκαν τρόπους να επιβιώσουν σε ένα απομακρυσμένο και απαιτητικό περιβάλλον και ήταν από ανάγκη που άλλαξε μεγάλο μέρος του τοπίου. Μια αλλαγή που μπορεί να δει κανείς εδώ 500 χρόνια μετά.
Οι Αζόρες είναι εξωτικές και ποικιλόμορφες, περισσότερο γνωστές για τη φύση τους και τις μεγάλες ευκαιρίες για πεζοπορία, ποδηλασία και παρακολούθηση φαλαινών, αλλά η ιστορία και οι γαστρονομικές εμπειρίες τους είναι ίσως μια ακόμη πιο συναρπαστική πύλη προς τα νησιά.
Ελάτε στο Pico και ακούστε τη συναρπαστική ιστορία του πώς η επιβίωση απαιτούσε δημιουργικότητα που κυριολεκτικά οδήγησε σε ένα προϊόν που άντεξε στη δοκιμασία του χρόνου και έγινε ένα ιδιαίτερα περιζήτητο αντικείμενο. Σε βγάζουμε στον αμπελώνα, κάτω στη σπηλιά, στην ακτή και κάτω στην κάβα.
Κρασί στα ηφαίστεια
Το Pico ανακαλύφθηκε από τους Πορτογάλους το 1432, αλλά κατοικήθηκε αληθινά μόνο γύρω στη δεκαετία του 1480 από Πορτογάλους, Γάλλους και Φλαμανδούς αποίκους.
Ο Πίκο είναι ο μικρός αδερφός των Αζορών: Ενώ τα άλλα νησιά είναι μεταξύ 5 και 7 εκατομμυρίων ετών, το παλαιότερο τμήμα του Πίκο είναι «μόνο» 300.000 ετών. Το νησί πήρε το όνομά του από το πανταχού παρόν ηφαίστειο που δεσπόζει στο μαύρο και πράσινο τοπίο.
Στα 2.351 μέτρα δεσπόζει πάνω από το νησί, του οποίου οι κάτοικοι το παρακολουθούν πάντα. Το ηφαίστειο είναι επίσης το υψηλότερο σημείο της Πορτογαλίας, και με μια έκρηξη πριν από 1.000 χρόνια, είναι υπεύθυνο για τους μαύρους βράχους λάβας που εξαπλώνονται σε όλο το νησί.
Μόλις έφτασε ο Φραγκισκανός μοναχός Pedro Gigante στα τέλη του 15ου αιώνα, οι άνθρωποι άρχισαν να εγκαθίστανται στην άγονη βόρεια πλευρά του νησιού.
Ρώτησε τους ιδιοκτήτες γης στο γειτονικό νησί Faial εάν μπορούσε να προσπαθήσει να καλλιεργήσει κάτι εδώ. Ίσως οι άνθρωποι να πίστευαν ότι ήταν τρελός, αλλά η απάντηση ήταν: «Αν μπορείς, κάνε το».
Ήταν η αρχή της επανάστασης του κρασιού που έκανε τις Αζόρες παγκοσμίως γνωστές τον 18ο και 19ο αιώνα και η καλλιέργεια σε πολύ ιδιαίτερα περιβάλλοντα που εξακολουθούν να προσφέρουν εξαιρετικά κρασιά μέχρι σήμερα.
Χωρίς χώμα – μόνο βράχια στο Pico
Χωρίς χώμα, χωρίς άμμο – μόνο βράχο λάβας. Τι κάνεις με αυτό;
Ο Pedro Gigante είχε φέρει μαζί του αμπέλια του τύπου Verdelho από άλλη ηφαιστειακή περιοχή – πιθανότατα Σικελία ή Cypern. Αυτός και όσοι ήταν αρκετά απελπισμένοι άρχισαν τη σκληρή δουλειά να χαράξουν μικρές ρωγμές στους βράχους από βασάλτη και στη συνέχεια να τις γεμίσουν με μια ελάχιστη χούφτα χώματος που αγοράστηκε στο γειτονικό νησί Faial.
Εδώ φύτεψαν τα αμπέλια, των οποίων οι δυνατές ρίζες θα άρχιζαν τότε να αναζητούν νερό και θρεπτικά συστατικά. Τα αμπέλια φυτεύονταν υπό γωνία ώστε να μεγαλώνουν κατά μήκος του εδάφους και όχι όρθια, όπως συνήθως παρατηρείται στους αμπελώνες.
Τα περίσσια βότσαλα χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή τοίχων και μικρών περιβόλων ανάμεσα στα χωράφια, κάτι που αποδείχτηκε ιδιοφυΐα, καθώς όχι μόνο οργάνωσαν τα χωράφια μεταξύ των ιδιοκτητών, αλλά πρόσφεραν και καταφύγιο από τον αέρα και τον ψεκασμό της θάλασσας.
Τα πετρώματα λάβας απορρόφησαν τη θερμότητα από τον ήλιο, δημιουργώντας ένα ζεστό και ξηρό μικροκλίμα που έδινε στα αμπέλια τις βέλτιστες συνθήκες ωρίμανσης, ενώ ταυτόχρονα απορροφούσε μέταλλα και αλάτι από τη θάλασσα και τον άνεμο.
Λέγεται ότι στο Pico, το κρασί πρέπει πάντα να φυτεύεται εκεί όπου μπορείτε να ακούσετε τα καβούρια να τραγουδούν, γεγονός που εξηγεί τη μοναδική τραγανή και αλμυρή γεύση των κρασιών από εκεί. Φύτεψαν κοντά στη θάλασσα, καθώς εδώ ήταν πιο ζεστά και ηλιόλουστα παρά ψηλότερα στο βουνό.
Σήμερα, το κρασί εξακολουθεί να καλλιεργείται με τον ίδιο τρόπο και στα ίδια χωράφια όπως ο Pedro Gigante και οι σύγχρονοί του από καθαρή επιβίωση πριν από 500 χρόνια.
Το αμπελουργικό τοπίο και η τοπική αμπελουργική κουλτούρα είναι ως επί το πλείστον ανέπαφα, καλοδιατηρημένα και χωρίς την προσθήκη σύγχρονων δομών. Αυτό αναγνωρίστηκε από UNESCO το 2004, και οι πρακτικές τοπίου και καλλιέργειας έχουν πλέον καθεστώς Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Ιστορικά ίχνη
Στο τοπίο κυριαρχούν και άλλες υποδομές που προέκυψαν καθώς η αμπελοκαλλιέργεια απογειώθηκε.
Όχι μόνο ήταν σκληρή δουλειά να κόψεις πέτρα. Ήταν επίσης δύσκολο να προμηθευτείς φαγητό και νερό στο νησί όταν έφτασαν οι πρώτοι άποικοι. Εφευρέθηκαν ειδικά πηγάδια και χτίστηκαν ανεμόμυλοι για να μπορούν να αλέσουν τα σιτηρά με τα οποία ζούσαν ουσιαστικά.
Ο ανεμόμυλος Frade, που μπορεί κανείς να δει στο Lajido da Criação Velha, είναι μια ανακατασκευή του αρχικού, αλλά προσφέρει μια καλή θέα στο τοπίο. Εδώ θα βρείτε επίσης μικρά πέτρινα κτίρια όπου οι αγρότες αποθήκευαν τα εργαλεία τους και τους πέτρινους τοίχους.
Συχνά βλέπετε φυτά συκιάς φυτεμένα ανάμεσα στα αμπέλια, καθώς μπορούν να επιβιώσουν σχεδόν παντού και να παρασύρουν τα πουλιά μακριά από τα σταφύλια. Οι αγρότες έχτισαν επίσης αρχοντικά, κελάρια κρασιών, εκκλησίες και «ρόλα-πίπας» – ράμπες από τις οποίες κατέβαιναν τα βαρέλια κρασιού σε βάρκες αναμονής που έδεσαν από κάτω.
Άλλες αποδείξεις των αμπελουργικών δραστηριοτήτων είναι τα λεγόμενα «rilheiras» - ίχνη τροχών στον ηφαιστειακό βράχο που αφήνουν βαριά καρότσια βοδιών φορτωμένα με σταφύλια ή βαρέλια κρασιού.
Pico: Μια διεθνής επιτυχία
Η τοποθεσία του Pico σε έναν από τους σημαντικότερους παγκόσμιους εμπορικούς δρόμους ατλαντικός σήμαινε ότι πολλά πλοία σταμάτησαν εδώ για να ανεφοδιαστούν με τροφή και νερό.
Ως εκ τούτου, το κρασί που παράγεται στο νησί εστάλη σταδιακά σε όλο τον κόσμο μέσω των επισκεπτών σκαφών. Πολλοί από αυτούς έφεραν μαζί τους μπαχαρικά από άλλα μέρη του κόσμου, με τα οποία ανταλλάσσονταν. Γι' αυτό πολλά από τα παραδοσιακά πιάτα στο Pico είναι γεμάτα με μπαχαρικά.
Αργότερα, η ποιότητα του κρασιού διαδόθηκε και τον 18ο αιώνα εξήχθη σε πολλές χώρες του Βόρεια Ευρώπη og Amerika. Ακόμη και οι Ρώσοι Τσάροι ανέπτυξαν μια αγάπη για τα κρασιά του Pico και άρχισαν να εισάγουν τα πιο συμπυκνωμένα εμπλουτισμένα κρασιά.
Η παραγωγή κρασιού έφτασε στο αποκορύφωμά της τον 19ο αιώνα, αλλά στη συνέχεια σταμάτησε επίσης απότομα όταν τα φυτά αρρώστησαν. Οι επόμενες προσπάθειες με άλλες ποικιλίες απέτυχαν και πολλά χωράφια εγκαταλείφθηκαν.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, τα πράγματα άρχισαν να επανέρχονται και η βιομηχανία αποκαταστάθηκε σιγά σιγά με την πάροδο του χρόνου. Σήμερα, μια νέα γενιά οινοποιών αναβιώνει τα κλασικά κρασιά Pico σε συνδυασμό με την εισαγωγή νέων ποικιλιών με μεγάλη επιτυχία.
Πολύτιμα σταφύλια από την Pico
Τα περισσότερα κρασιά που παράγονται στο Pico είναι λευκά κρασιά και παρασκευάζονται κυρίως από τις τρεις γηγενείς ποικιλίες σταφυλιού Arinto dos Açores, Verdelho dos Açores και Terrantez do Pico. Αν και αυτά συνεχίζουν να ευδοκιμούν στο νησί σήμερα, και το ηφαιστειακό έδαφος είναι πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά, η καλλιέργεια κρασιού σε μεταβαλλόμενο περιβάλλον δεν είναι πάντα εύκολη.
Οι τακτικές καταιγίδες, το νερό στα σταφύλια και η αλλαγή των εποχών μπορεί να προκαλέσουν ασθένειες ή μούχλα και να βλάψουν τη συγκομιδή. Και δεδομένου ότι τα σταφύλια καλλιεργούνται κοντά στη θάλασσα, το αλάτι στον αέρα μπορεί να κάψει τα νεαρά βλαστάρια αν δεν έχει βροχή ή αέρα. Γι' αυτό οι αγρότες φροντίζουν και τρυγούν τα πολύτιμα χωράφια σαν να είναι δικός τους κήπος, πάντα με το χέρι - εδώ δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις μηχανές.
Πολλοί ντόπιοι κατέχουν ένα κομμάτι γης και η συγκομιδή αγοράζεται, μεταξύ άλλων, από την Pico Wines, η οποία ιδρύθηκε το 1949 και είναι ο παλαιότερος και μεγαλύτερος παραγωγός κρασιού στις Αζόρες. Ο οινοποιός τους ελέγχει συνεχώς τη ζάχαρη στα σταφύλια και δίνει το πράσινο φως όταν μπορεί να τρυγηθεί.
Πριν μεταφερθούν τα σταφύλια στο οινοποιείο, χωρίζονται σε ποικιλίες και ανάλογα με την περιοχή στην οποία καλλιεργήθηκαν. Είναι σημαντικό για τον οινοποιό να γνωρίζει πότε πρέπει να κάνει τις αναλογίες ανάμειξης.
Το σίγουρο είναι ότι αυτά που καλλιεργούνται στο Lajido da Criação Velha διατηρούνται χωριστά, καθώς είναι φτιαγμένα από ένα είδος σταφυλιού και ο αμπελώνας είναι ο παλαιότερος στο νησί. Τα παλιά κλήματα δίνουν διαφορετική ένταση στο κρασί και άρα καλύτερα κρασιά. Εδώ καλλιεργείται επίσης το εμβληματικό και σπάνιο κρασί Tzar – μπουκάλια που σήμερα μπορεί να κοστίζουν έως και αρκετές χιλιάδες ευρώ το καθένα.
Ηφαιστειογενές κρασί
Η Gruta das Torres είναι, με τα 5.150 μέτρα της, η μεγαλύτερη γνωστή σήραγγα λάβας στην Πορτογαλία.
Το σπήλαιο σχηματίζεται από ροές λάβας από το ηφαίστειο Cabeco Bravo, το οποίο δημιούργησε τους βράχους λάβας των πεδίων Lajido da Criação Velha. Ως πείραμα, η Pico Wines έχει τοποθετήσει πάνω από 1.000 μπουκάλια κρασιού εδώ για να δει πώς το περιβάλλον του σπηλαίου επηρεάζει την ωρίμανση των κρασιών.
Το κρασί παρασκευάζεται από το σταφύλι Arinto, το οποίο είναι μοναδικό στις Αζόρες και καλλιεργείται στο Lajido da Criação Velha, ολοκληρώνοντας ποιητικά το ταξίδι του κρασιού. Το σπήλαιο δίνει στο κρασί πιο ηφαιστειακό προφίλ και αφαιρεί μεγάλο μέρος της αλατότητας, ενώ η σταθερή υγρασία, το σκοτάδι και η θερμοκρασία γύρω στους 15 βαθμούς σταθεροποιούν την ωρίμανση.
Το κρασί αλλάζει με την πάροδο του χρόνου, αλλά στη σπηλιά οξειδώνεται πιο αργά και παίρνει διαφορετικό χρώμα και γευστικό προφίλ. Πολλά διαφορετικά φυτά αναπτύσσονται μέσα και γύρω από το σπήλαιο, και μπορείτε να συναντήσετε άγριο τζίντζερ από αυτό Ιμαλάια, ειδικό είδος δάφνης, δέντρο από Αυστραλία, βρύα που φυτρώνουν μόνο σε λίγα σημεία στις Αζόρες και το έντονα αρωματισμένο «λιβάνι».
Σε όλη την ιστορία, οι άνθρωποι ήταν καλοί στη χρήση όλων των μερών των φυτών. Για παράδειγμα, κάθε παιδί στις Αζόρες γνωρίζει από ποιο φυτό μπορεί να ρουφήξει ζάχαρη, εάν προκύψει η λαχτάρα. Εδώ θα βρείτε επίσης φύλλα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για καταφύγια, για να ψήσετε ψωμί με ή να φτιάξετε αλεύρι.
Γεύση Pico
Μπορείτε να πάτε για γευσιγνωσία κρασιού σε πολλούς παραγωγούς στο νησί - συμπεριλαμβανομένου του Pico Wines.
Οι ιδρυτές του οινοποιείου ήταν παραγωγοί που ήθελαν να διατηρήσουν τις ευγενείς ποικιλίες σταφυλιού και την αμπελουργική κουλτούρα στο νησί. Με την προσθήκη νέων γνώσεων, συμβάλλουν επομένως στην προώθηση των παραδοσιακών τεχνικών καλλιέργειας με έμφαση στην ποιότητα έναντι της ποσότητας.
Η φιλοσοφία είναι να μπει όσο το δυνατόν περισσότερο η προέλευση και ο φυσικός χαρακτήρας του κρασιού στο μπουκάλι. Από το 2017, η Pico Wines εστιάζει περισσότερο στη διαίρεση σε ποικιλίες σταφυλιού και περιοχές με εκπροσώπηση ολόκληρου του νησιού.
Τα νέα κρασιά προστίθενται συνεχώς και κάθε τρύγος είναι φυσικά διαφορετικός – ιδίως όταν βρίσκεστε στη μέση του Ατλαντικού Ωκεανού και υπόκεινται σε συνεχώς μεταβαλλόμενες καιρικές συνθήκες.
Αυτό που ξεχωρίζει τα κρασιά του Pico από τα άλλα ηφαιστειακά κρασιά είναι η εγγύτητα στη θάλασσα, η οποία αυξάνει την αλατότητα και η νεαρή ηλικία του ηφαιστείου, που σημαίνει ότι υπάρχουν και άλλα θρεπτικά συστατικά στο έδαφος.
Απολαύστε την υπέροχη οινική σας εμπειρία στο Pico στο Αζόρες στην Πορτογαλία.
10 εμπειρίες στον Pico στις Αζόρες
- Οι ιδιαίτεροι αμπελώνες Lajido da Criação Velha και Lajido de Santa Luzia
- Όμορφες πεζοπορικές διαδρομές μέσα από το τοπίο Pico
- Σπήλαιο λάβας Gruta das Torres
- Γευσιγνωσία κρασιού
- Μουσείο Οίνου Museu do Vinho
- Μουσείο ηφαιστείου Casa dos Vulcões
- Εστιατόρια με τοπικές σπεσιαλιτέ
- Παρατήρηση φαλαινών
- Το υψηλότερο σημείο του Pico - Montanha do Pico
- Φρούριο Sao Joao Baptista
Το ξέρατε: Εδώ είναι οι 7 πόλεις στην Ευρώπη με τις περισσότερες ώρες ηλιοφάνειας
7: Νίκαια στη Γαλλία – 342 ώρες/μήνα
6: Βαλένθια στην Ισπανία – 343 ώρες/μήνα
Λάβετε τους αριθμούς 1-5 αμέσως με την εγγραφή σας στο ενημερωτικό δελτίο και δείτε το email καλωσορίσματος:
Πρόσθεσε σχόλιο