Ισλανδία: Με μπλε φάλαινα για λιμάνι

Ισλανδία: Με μπλε φάλαινα για λιμάνι γράφτηκε από Τζέικομπ Γκάουλαντ Jørgensen

Ακούστε το άρθρο εδώ:

Μια κρύα απόλαυση

Ένα φρέσκο ​​πρωινό στα βόρεια Το Νησί το περήφανο ιστιοφόρο Haukur ξεχωρίζει από το λιμάνι και υπάρχει μια υψηλή διάθεση στο πλοίο. 20 τουρίστες έχουν πολεμήσει στη βορειοανατολική γωνία της Ισλανδίας, όπου βρίσκεται το Husavik. Husavik σημαίνει «ο όρμος όπου βρίσκεται το σπίτι» και εδώ ο πρώτος Βίκινγκ στην εποχή του αποβιβάστηκε από τη Νορβηγία αναζητώντας μια νέα ζωή.

Πρέπει επίσης να βγούμε έξω για να αναζητήσουμε τη ζωή, επειδή ο κόλπος είναι γεμάτος ζωή με πάνω από 15 διαφορετικούς τύπους δελφινιών και φαλαινών καθώς και το πανέμορφο puffin, το οποίο στα αγγλικά είχε ένα ολόκληρο νησί που πήρε το όνομά του: «Puffin Island».

Μπορούμε ήδη να νιώσουμε τη ζωή μόλις επιβιβαζόμαστε στο Haukur, επειδή είναι πέντε βαθμοί Ισλανδίας και τρέμουμε από το κρύο, παρόλο που έχουμε βάλει όλα τα ρούχα μας - μόνο για να πάρουμε την κορυφή του υγρού τέρατος κρύου.

Ευτυχώς, υπάρχουν κοστούμια επιβίωσης για όλους, ακόμη και για τη 2χρονη κόρη μας, και καθώς βγάζουν το καλάθι με τα υπολείμματα των ντόπιων προβάτων με τη μορφή καπέλων, γάντι και κουβερτών, η ζέστη αρχίζει να εξαπλώνεται.

Είμαστε έτοιμοι.

Ο πιστός παπαγάλος

Το puffin φαίνεται σε πολλά ταξιδιωτικά βιβλία για την Ισλανδία και είναι ένα εντελώς μικρό μέγεθος. Είναι τόσο πιστό ως σύζυγος που πιθανότατα θα πρέπει να σκεφτεί κανείς να επανεκτιμήσει τη σχέση του σχετικά με το ποιος είναι ο πιο πρωτόγονος από αυτόν και ο άνθρωπος.

Από νωρίς, βρίσκει έναν καλύτερο φίλο με τον οποίο μοιράζεται τα πάντα, και αν συμβεί το τραγικό πράγμα που ο μόνος δεν επιστρέφει σπίτι του από μια κρύα πτήση, βρίσκει άλλον μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να μεταφερθεί η οικογένεια.

Αλλά αν ο παλιός παπαγάλος στέκεται στην άκρη της φωλιάς μια μέρα και κάνει μπιπ κάτι που τώρα ο νέος μπορεί να δει να φτερουγίζει, τότε το νεότερο μοντέλο καπνίζει αμέσως. Όχι τόσο ανοησίες? smut pomfrit - η μαμά είναι σπίτι.

Βλέπουμε τόνους από τους πιστούς παπαγάλους, αν και είναι δύσκολο να τους πλησιάσουμε, και λόγω του μικρού μεγέθους τους είναι αρκετά δύσκολο να συλληφθούν με μια κάμερα. Ειδικά όταν βρίσκεστε σε κουνιστό έδαφος, και ταυτόχρονα τρέχουν γρήγορα στα γκρίζα κύματα για να πάρουν τον πισινό τους στον αέρα.

Τι ψάρι είναι αυτό;

Το πλοίο τώρα ξεκινάει στη μέση του κόλπου και σύντομα εμφανίζονται παιχνιδιάρικα δελφίνια, τα οποία πηδάνε γύρω μας λίγο πριν γλιστρήσουν σε καλύτερες παιδικές χαρές. Το Haukur τρίζει λίγο και ο ήλιος μας ζεσταίνει για να πετάξουμε μερικά ρούχα.

Η κόρη μας Μάγια πίστευε ότι τα πουλιά ήταν καλά, αλλά αυτή η άνετη ιστιοπλοΐα με μηνιαίες στολές πρόκειται να είναι λίγο πολύ μεγάλη και πού ήταν αυτά τα αστεία ψάρια που είχαν παρασύρει οι γονείς της όλο το πρωί;

Ο οδηγός και ο φαλαινοπροστατευτής μας φωνάζουν ως το κάλεσμα: "Υπάρχει κάτι μεγάλο, πραγματικά μεγάλο" και ο καπετάνιος βάζει όλο το γκάζι στην κατεύθυνση μιας λεπτής, συγκεντρωμένης ομίχλης στον αέρα. Ένα κύμα προσμονής μας ξεβράζει. Τι είναι εκεί έξω;

Ο οδηγός κοιτάζει θαυμαστά τον καπετάνιο και φωνάζει: "Τι είναι αυτό, δεν το έχω ξαναδεί!;". Στη συνέχεια, εμφανίζονται από κάτω, το ένα φαίνεται μεγαλύτερο από το πλοίο, μήκους 20 μέτρων, ενώ το άλλο είναι ένα νεότερο προσεγμένο μοντέλο 10-12 μέτρων, και οι δύο ροχαλίζουν έξω από τις μεγάλες τρύπες. Είναι τεράστιες και ανθεκτικές σαν το σώμα ενός αθλητή. Η γαλάζια φάλαινα, Balaenoptera musculus, απέχει 15 μέτρα από εμάς και ανταποκρίνεται στο όνομά της!

Η Μάγια αναφωνεί συγκινημένη: «Μεγάλο ψάρι, μεγάλο ψάρι», και συμφωνούμε μαζί της ότι είναι ένα μεγάλο ψάρι που κολυμπάει ήρεμα μαζί μας. Αδιαφορούν τελείως για την παρουσία μας, γιατί είμαστε απλά ένα μικρό ψαράκι μέσα σε αυτήν havet σε σύγκριση με αυτό.

Κολυμπούν, βουτούν, τους ξαναβρίσκουμε και φτάνουν σαν σε ένα κοινό ταξίδι με βάρκα και τους κοιτάμε με θαυμασμό και το λιπαρό ίχνος που αφήνουν στο νερό από πάνω τους.

Σε όλη τη διαδρομή τρώμε ζεστά ψωμάκια κανέλας και μιλάμε για "το μεγάλο ψάρι" και δεν είμαστε σίγουροι ότι είδαμε αυτό που είδαμε. Υπήρχε μια αρκετά καλή εγγύηση φάλαινας στο ταξίδι, αλλά συναντήσαμε όχι μόνο μία, αλλά δύο μπλε φάλαινες - είναι απλά ένα ταξίδι φύσης παγκόσμιας κλάσης.

Ο οδηγός λέει ότι έχουν απομείνει μόνο περίπου 6.000 μπλε φάλαινες στον κόσμο, οπότε είναι πολύ εκπληκτικό, παρόλο που τους αρέσει να περνούν εδώ πάνω.

Νομίζω ότι αυτό το καλοκαίρι είχα τρεις εμπειρίες που δεν πίστευα ότι θα είχα: 1) Το να είμαι σε μια συναυλία με τον Nik & Jay - ήταν απολύτως ακούσιο, αν και διασκεδαστικό). 2) Να φτάσουμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες (συμμετείχα στους αγώνες κολύμβησης στο Πεκίνο με σχεδόν νόμιμο τρόπο). Και 3) Για να δείτε το μεγαλύτερο ζώο που έχει ζήσει ποτέ, τη γαλάζια φάλαινα.

Το πέος δείχνει το δρόμο

Στο δρόμο έξω από την πόλη με το μικρό μας ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο, βλέπουμε τη διαφήμιση για ένα μουσείο πέους, το οποίο λέγεται ότι φιλοξενεί μερικούς αξιοπρεπείς κολοσσούς από διάφορα ντόπια ζώα. Τους πιστεύουμε και οδηγούμε ευτυχώς έξω από την πόλη και προς τη λίμνη Mývatn με πλήρη ηλιοφάνεια, η οποία θερμαίνει τη χώρα από 8 υγρούς βαθμούς σε 18 ανοιξιάτικους βαθμούς κατά τη διάρκεια του σύντομου ταξιδιού στα όμορφα πέτρινα ισλανδικά τοπία.

Παίρνουμε τη δεύτερη μεγάλη φυσική εμπειρία της ημέρας στο χείλος του κρατήρα Viti από τη μεγάλη γεωθερμική περιοχή Krafla, ακριβώς ανατολικά της λίμνης. Όλα βράζουν και η λάσπη και το χιόνι που βράζουν παραμένουν δίπλα -δίπλα.

Η Μάγια, η οποία σε χρόνο ρεκόρ έχει εξελιχθεί σε λίγο ροκ φετιχιστή εδώ στην Ισλανδία, εγκαθίσταται ευτυχώς σε έναν παράδεισο κόσμο με παράξενα βράχια, ενώ οι γονείς της απορροφούν τα σουρεαλιστικά μπλε χρώματα από τη λίμνη στο κάτω μέρος του κρατήρα.

Στεκόμαστε μόνοι στην άκρη μέχρι να φτάσει ένα μικρό τουριστικό λεωφορείο, το οποίο διαταράσσει το πρόγραμμά τους ως μέρος του πέτρινου φετιχιστή, ο οποίος καταφέρνει να γοητεύσει ολόκληρο το κοπάδι και να κάνει 20 ερυθρελάτες να κυματίζουν σαν εμμονή ενώ απομακρύνονται.

Ο κόσμος είναι υπέροχος. Τόσο οι άνθρωποι όσο και οι μπλε φάλαινες.